รายงานจากญี่ปุ่น

ทำจิตใจแห่งวันคริสต์มาสให้เป็นจริง
เผยแพร่ความรักของพระเยซู

โดยกลุ่มข่าวกุนมา (ต้นฉบับเป็นภาษาญี่ปุ่น)

ท่านอาจารย์เคยเตือนเพื่อนบำเพ็ญในปี 2541 ว่าเทศกาลคริสต์มาสต้องให้ความรักความเอาใจใส่ต่อเพื่อนพเนจร ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาศูนย์กุนมา ทุกปีจะมีการแจกจ่ายของขวัญคริสต์มาสให้กับเพื่อนพเนจรในพื้นที่และสถานที่ใกล้เคียง ปีนี้พวกเราได้จัดเตรียมชุดชั้นในที่อบอุ่น เสื้อคลุมยาว กางเกงกันหนาว ถุงเท้า ผ้าพันคอ หมวก ยาแก้หวัด เตาผิงติดตัว สิ่งของที่ให้พร และขนมปังกรอบที่เป็นแท่ง พร้อมทั้งมีคำคติพจน์และผลไม้ให้กับเพื่อนพเนจร ในจำนวนดังกล่าวโดยเฉพาะชุดเสื้อคลุมยาวที่ข้างในบุด้วยไหมพรม ถุงนอนที่อบอุ่น มีหมวกคลุมศรีษะได้รับความชื่นชอบมาก

ตามปกติเพื่อนพเนจรจะไม่มีสถานที่พักที่แน่นอน แม้พวกเราจะทำการสำรวจสถานที่ชุมนุมกันของเพื่อนพเนจรก่อน ในวันจัดงานก็ยากที่จะหาพวกเขาได้พบ แต่หลายปีที่ผ่านมาทุกครั้งที่พวกเรามีความรักความเอาใจใส่ต่อเพื่อนพเนจร ท่านอาจารย์จะนำพาพวกเราได้อย่างแม่นยำ เพื่อให้พวกเราได้พบกับผู้ที่ต้องการความช่วยเหลืออย่างแท้จริง

เป็นต้นว่า ใต้สะพานกุนมาลี่กึน มีเพื่อนพเนจรท่านหนึ่งมาพักอาศัยอยู่ตามลำพัง เขาประสบอุบัติเหตุรถยนต์จนกระดูกหัก 2 แห่งที่ท่อนขาใหญ่ รถก่อเหตุขับหนีหายไป เขาไม่สามารถไปหาหมอได้ ได้แต่ปล่อยมันหายเอง ดังนั้น พวกเราได้ซื้อไม้เท้าให้กับเขา และมอบเตาผิงติดตัวให้หลายตัว เขายิ้มออกมาเหมือนกับเด็ก ๆ ทำให้คนลืมไม่ลง ชายคนหนึ่งหลังจากได้รับของขวัญแล้ว ซาบซึ้งจนน้ำตาไหล เขาบอกว่า ไม่เคยมีใครดีกับเขาเช่นนี้ มีคนที่เพิ่มออกจากคุกคนหนึ่ง นั่งอยู่ที่หน้าอำเภอ ไม่มีที่จะไป ไม่มีอาหารรับประทาน เมื่อใกล้เที่ยงคืน มีหญิงชราคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างถนนคนเดียว เธอไม่มีข้าวทานมา 3 วันแล้ว จากการนำพาของท่านอาจารย์ พี่น้องผู้โชคร้ายเหล่านี้ ต่างได้รับของขวัญจากความรักของท่านอาจารย์

ที่สวนสาธารณะมีผู้อาสาสมัคร 2 คน ใส่เสื้อบาง ๆ และเก่า เข็นรถกวาดใบไม้ที่ร่วงหล่น เมื่อพวกเรามอบของขวัญให้ พวกเธอกล่าวว่า “พอทำความดี พระเจ้าก็ส่งของขวัญมาให้ทันที! ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป การกวาดใบไม้ที่ร่วงหล่นจะเป็นงานที่มีความสุข” พวกเธอโบกมือขอบคุณ จนกระทั่งไม่เห็นพวกเรา มีเพื่อนพเนจรอีกคนหนึ่ง ไม่สนใจความยากจนของตัวเอง นำเอาของขวัญที่ตัวเองได้มา ไปมอบให้กับคนที่ยากจนกว่าตน พวกเราซาบซึ้งความเป็นนักบุญตัวอย่างของเขา แน่นอน พวกเราจึงได้มอบของขวัญให้เขาอีกชุดหนึ่ง

ขณะที่พวกเราแจกจ่ายของขวัญเสร็จในสวนสาธารณะแห่งหนึ่งและเตรียมจะขับรถต่อไป เพื่อนบำเพ็ญที่นำหลงทาง เป็นการบังเอิญไปพบเพื่อนพเนจรคนหนึ่ง เขาเป็นคนที่มีสภาพแย่ที่สุดใน 8 ปีที่พวกเราเคยพบเห็นมา ขณะที่เขารับของขวัญ เขายื่นมือที่บวมจนแดงก่ำออกมา พวกเราตกใจถามเขาว่า “เป็นอะไรบ้าง เจ็บป่วยหรือ?” เขาตอบว่า “มันเกี่ยวกับหัวใจ” ใบหน้ากับขาของเขาก็บวมจนแดงก่ำเช่นกัน รองเท้าทั้งเล็กและรัดขามาก กระทบเข้าก็เจ็บ เพื่อนบำเพ็ญรับไปร้านขายยาที่อยู่ใกล้ ๆ และบอกอาการให้ทราบ ทางร้านเสนอให้พาไปหาหมอ ดังนั้น พวกเรามอบเงินให้เขาจำนวนพอที่จะไปหาหมอ และบอกกล่าวเขาว่า ทางร้านยาแนะนำมา ขณะนั้น เขาได้สวมใส่เสื้อคลุมยาว และใส่หมวกด้วย เขาสวมถุงมือให้กับมือที่บวมของเขา ยิ้มออกมาเหมือนกับเด็กทารก กล่าวอย่างยิ้ม ๆ ว่า “อันนี้ดีมาก!” ชั่วครู่เดียว พวกเราหันไปมองอีกที เขาหายไปเสียแล้ว เนื่องจากเป็นห่วงสภาพของเขา พวกเรารีบโทรศัพท์ไปที่องค์กรช่วยเหลือเพื่อนพเนจรทันที เล่าเรื่องให้ฟัง และบอกว่าพวกเราจะให้ความช่วยเหลือเพื่อนพเนจรคนนี้ พวกเราเมื่อก่อนไม่เคยไปที่นั่นมาก่อน เป็นท่านอาจารย์พาไป ทำให้พวกเราได้พบกับเขา ท่านอาจารย์ไม่เคยเลือกที่รักมักที่ชัง โดยนำความรักของท่านมอบให้กับบุตรของพระเจ้าที่อยู่ทั่วทุกมุมโลก จิตใจที่เต็มไปด้วยความรักอันยิ่งใหญ่นี้ ทำให้พวกเราซาบซึ้งมาก

โคมไฟแห่งคริสต์มาสประดับถนนต่าง ๆ อย่างสวยงาม แต่สำหรับเพื่อนพเนจรแล้ว เป็นฤดูที่หนาวจัดและว้าเหว่ที่สุด ขอบคุณท่านอาจารย์ที่ให้โอกาสพวกเรา และนำพาพวกเราเป็นเครื่องมือมอบความรัก

ปัจจุบันในสังคมมีองค์กรที่ให้ความช่วยเหลือเพื่อนพเนจรแล้ว เป็นเพราะท่านอาจารย์ได้ยกระดับจิตสำนึกของชาวโลกนั่นเอง จากฤดูกาลที่ศักดิ์สิทธิ์และยิ่งใหญ่นี้ เมื่อแสงแห่งพระเจ้าได้ส่องไปถึงมุมแห่งความมืดที่สุดซึ่งอยู่ด้านหลังของความเจริญแล้ว ทำให้พวกเรานึกถึงความหมายที่แท้จริงของเทศกาลคริสต์มาส ท่านอาจารย์ พวกเราขอขอบคุณท่านจากใจจริง! ♥