รายงานจากเอาหลาก

ความรักอันยิ่งใหญ่ของท่านอาจารย์แผ่ให้กับทุกสรรพสัตว์

โดยศิษย์พี่ชายฮุง โง ลอสแองเจลลิส แคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา
(ต้นฉบับเป็นภาษาเอาหลาก)

ปลายเดือนตุลาคมปี 2548 ลมพายุประจำฤดูได้เข้าถล่มเอาหลาก 7 ครั้ง ลมพายุทำลายภาคกลางยับเยิน เกิดน้ำท่วมฉับพลัน ผู้คนมากมายต้องเสียชีวิต โดยเฉพาะเมืองบินห์ ดินห์ได้รับความเสียหายหนักที่สุด เพื่อนบำเพ็ญในพื้นที่รายงายสภาพความเสียหายให้กับศูนย์ซีหูทันที ทางศูนย์โอนเงินไปจำนวน 10,000 เหรียญสหรัฐทันที เพื่อไปแจกจ่ายสิ่งของช่วยเหลือผู้ประสบภัย ขณะเดียวกันเพื่อนบำเพ็ญชาวเอาหลากและเพื่อนบำเพ็ญชาวสหรัฐได้ร่วมกันบริจาคเงินจำนวนเท่ากันเพื่อช่วยผู้ประสบภัย

สัปดาห์แรกของเดือนพฤศจิกายนปี 2548 เพื่อนบำเพ็ญกลุ่มหนึ่งบินจากสหรัฐสู่เอาหลากทันที ไปรวมกับเพื่อนบำเพ็ญในพื้นที่ทำการช่วยเหลือกู้ภัย ขณะนั้นลมพายุ 8 ติดตามมาถล่มติด ๆ กัน ทำให้เกิดอุทกภัยหนักยิ่งขึ้น แต่ช่างแปลกประหลาด เพียงพัดผ่านชายฝั่งทะเลไป พลังทำลายน้อยมาก การเปลี่ยนแปลงอย่างมหัศจรรย์ เจ้าหน้าที่โทรทัศน์รายงานข่าวกรมอุตุนิยมกล่าวว่า “การเดินทางของพายุลูกนี้ประหลาดมาก” เพื่อนบำเพ็ญขอขอบคุณท่านอาจารย์อยู่ในใจเงียบ ๆ ที่ท่านให้พรกับประเทศของพวกเขาให้ได้พ้นจากภัยพิบัติอันร้ายแรง

วันที่ 5 พฤศจิกายน เพื่อนบำเพ็ญหน่วยกู้ภัยสหรัฐอเมริกาไปที่เมืองกุยง่อน สถานที่เกิดเหตุ เพื่อรวมตัวกับเพื่อนบำเพ็ญในพื้นที่ที่กำลังทำการช่วยเหลือกู้ภัย ศิษย์ผู้พี่ชายหญิงต่างช่วยผู้ประสบภัย ผู้ที่ต้องศูนย์เสียญาติจากอุทกภัยในครั้งนี้ และทำการช่วยเหลือเด็กและผู้สูงอายุรวมถึงครอบครัวของผู้ยากไร้ที่ต้องประสบความทุกข์ยากในครั้งนี้ เพื่อนบำเพ็ญ นอกจากแจกจ่ายเงินปลอบใจให้แล้ว ยังได้มอบน้ำตาล บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป น้ำมันพืชปรุงอาหาร เครื่องปรุงรส สบู่ น้ำยาสระผม นมวัว และของใช้จำเป็นต่าง ๆ

เพื่อเป็นการประหยัดเวลา คณะกู้ภัยได้เช่ารถตู้มีที่นั่ง 15 คน ไปยังเมืองที่ได้รับความเสียหาย ซึ่งตั้งอยู่ในภาคกลางของเอาหลาก เมื่อคณะกู้ภัยไปถึงเมืองกวงไหงได้รับการต้อนรับจากเพื่อนบำเพ็ญในพื้นที่อย่างอบอุ่น ทุกคนเหมือนเพื่อนเก่า เพื่อนบำเพ็ญวางโครงการช่วยเหลืออยู่ที่นั่น และลงมติเป็นเอกฉันท์ว่า 7 โมงเช้าวันพรุ่งนี้เริ่มทำงานทันที

เนื่องจากถนนในชนบทเล็กและเป็นดินโคลน ทั้งเต็มไปด้วยหลุมเล็กใหญ่ ดังนั้น เพื่อนบำเพ็ญจึงต้องขับรถจักรยานยนต์จากเมืองกวงไหงไปที่สถานเกิดเหตุ บ้านเรือนในที่นี้ได้รับความเสียหายอย่างหนัก เพราะวัสดุและการก่อสร้างค่อนข้างล้าสมัย เพียงเอาใบไม้เป็นหลังคา ใช้ไม้ไผ่มาทำเป็นกำแพง ดังนั้น เพียงลมพัดมาแรงก็ทำให้บ้านเรือนที่เหมือนกับใยแมงมุมสั่นไหวไปมา สิ่งก่อสร้างเหล่านี้ส่วนใหญ่จะมีแต่ยายชราที่ตาฟางกับเด็กเล็กอาศัยอยู่ เมื่อผู้ประสบภัยทราบว่า เงินปลอบใจกับสิ่งของต่าง ๆ ท่านอนุตราจารย์ชิงไห่เป็นผู้มอบให้เพื่อนำไปใช้ในยามทุกข์ยาก น้ำตาก็ไหลออกมาทันที รู้สึกเหมือนอยู่ในความฝัน

เพื่อนบำเพ็ญเดินทางไปที่กวงนัม ซึ่งอยู่ใกล้กับกวงไหง เหตุการณ์ที่พบเจอซึ่งทำให้สลดใจมากก็คือ มีครอบครัวยากจนครอบครัวหนึ่ง พ่อแม่เจ็บป่วยและต้องดูแลเด็กเล็กอีก 4 คน เมื่อลมพายุพัดมา บ้านเรือนของพวกเขาถูกทำลายจนเหลือเพียงพื้นที่ 2 ตารางเมตร

เมื่อออกจากกวงไหง คณะกู้ภัยเดินทางไปที่เมืองดานัง พวกเราตั้งฐานกู้ภัยที่นี่ เพื่อทำการช่วยเหลือสถานที่ประสบภัยที่อยู่ใกล้เคียง ข้าราชการในพื้นที่มาช่วยเพื่อนบำเพ็ญอย่างกระตือรือร้น ไม่เพียงช่วยให้ข้อมูลที่ต้องการความช่วยเหลือ ทั้งได้แนะนำเพื่อนบำเพ็ญในการเดินทางสู่สถานที่เกิดเหตุด้วย คณะกู้ภัยได้บริจาคเงินช่วยเหลือโรงเรียนประถมแห่งหนึ่งในพื้นที่ ให้สร้างหลังคาห้องพักโรงเรียน ครูใหญ่ซาบซึ้งขออวยพรให้เพื่อนบำเพ็ญทำงานช่วยเหลือกู้ภัยได้อย่างราบรื่น

ต่อจากนั้น คณะกู้ภัยเดินทางไปที่หมู่บ้านใกล้เคียงอีก 2 แห่งเพื่อทำการช่วยเหลือ ตัวแทนชาวบ้านมาต้อนรับพวกเราอย่างอบอุ่น และแจ้งว่าเงินบริจาคจะแบ่งให้เท่ากัน เพราะพวกเขาถือว่า ทุกคนมีสิทธิ์เท่าเทียนกันที่จะได้รับส่วนแบ่งปัน ความจริง เด็กชายที่พาเพื่อนบำเพ็ญไปสู่หมู่บ้านอีกแห่งไม่ยอมรับเงินที่เพื่อนบำเพ็ญมอบให้ เขาบอกว่า “พวกเราเพียงช่วยเหลือซึ่งกันและกัน”

เสร็จจากงานที่ดานัง คณะกู้ภัยรีบเดินทางไปที่เมืองหัว เมืองเก่าของเอาหลาก ไปถึงก็ตกเย็นแล้ว เพื่อนบำเพ็ญได้รับการต้อนรับจากชาวบ้านในพื้นที่อย่างอบอุ่น พวกเขานำจานที่สวยงามมาใส่อาหารเลี้ยงเพื่อนบำเพ็ญ แสดงออกถึงมารยาทที่อ่อนโยนและสง่างาม

เช้าวันรุ่งขึ้น ตัวแทนจากรัฐบาลในพื้นที่ได้พาเพื่อนบำเพ็ญไปยังสถานที่เกิดเหตุต่าง ๆ เพื่อนบำเพ็ญมอบเงินปลอบใจให้กับครอบครัวที่สูญเสียทรัพย์สินจากลมพายุ และได้ฟังเรื่องราวที่เศร้าสลดจากที่นั่นมากมาย ดังนั้น เพื่อนบำเพ็ญอธิษฐานท่านอาจารย์ให้พร และขอบคุณท่านอาจารย์ที่ดูแลพี่น้องเหล่านี้ด้วยความรัก

นอกจากนี้ คณะกู้ภัยได้เดินทางไปที่กวงบินห์เปรียบเทียบกับสถานที่อื่น 2 มลรัฐนี้ได้รับความเสียหายน้อยกว่า เพื่อนบำเพ็ญสนับสนุนด้วยเงินให้กับผู้ที่ต้องการ จากกวงไรไปสู่กวงบินห์เดินทางผ่านชายทะเล สะพานข้ามแม่น้ำเบนไห่ เป็นสะพานที่แบ่งเอาหลากออกเป็นเหนือใต้ในประวัติศาสตร์ ทำให้เพื่อนบำเพ็ญมีความทรงจำอย่างลึกซึ้ง

เมื่อมาพักผ่อนที่ศูนย์ช่วยเหลือหัว เพื่อนบำเพ็ญสำรวจงานการช่วยเหลือที่ผ่านมา และตัดสินใจจะให้ความช่วยเหลือมากขึ้นแก่ชาวบ้านที่เมืองกวงไหงและเมืองกุยง่อน เช้าวันรุ่งขึ้นพวกเขาย้อนกลับไปที่กวงไหง

ตลอดเวลาในการช่วยเหลือกู้ภัย คนขับรถที่คณะกู้ภัยจ้างมานั้นจะแสดงออกถึงมารยาทที่สุภาพเสมอ และให้ความเคารพต่อเพื่อนบำเพ็ญมาก เป็นต้นว่า เขาไม่เคยสูบบุหรี่บนรถเลย และมักจะช่วยเพื่อนบำเพ็ญมองหาร้านอาหารมังสวิรัติ จากนั้นจึงไปหาอาหารทานเอง และทุกครั้งที่รถผ่านทางที่มีเครื่องหมายพิเศษ เขาจะอธิบายถึงเรื่องประวัติศาสตร์ความเป็นมาของเครื่องหมายนั้น ตลอดระยะเวลาในการเดินทาง เขาจะไม่สนใจถนนที่เป็นหลุมเป็นบ่อเพราะน้ำท่วม และให้การสนับสนุนเพื่อนบำเพ็ญอย่างตั้งอกตั้งใจ เพราะเขาทราบดีว่า เพื่อนบำเพ็ญกำลังทำหน้าที่ช่วยเหลือกู้ภัย ทำการช่วยเหลือพี่น้องชาวบ้านที่ประสบภัย ดังนั้น เพื่อนบำเพ็ญขอบคุณท่านอาจารย์อยู่ในใจ ที่ได้จัดการหาคนขับรถที่มีความจริงใจในการบริการ

ที่กวงไหง คณะกู้ภัยรวมกับเพื่อนบำเพ็ญทำการช่วยเหลือ แต่ที่กุยง่อน คณะกู้ภัยพบกับสภากาชาดในพื้นที่ ดังนั้น จึงเข้าร่วมกันนำเอาสิ่งของจำเป็นที่สุดของผู้ประสบภัยไปแจกจ่ายให้กับชาวบ้านบนเกาะงอนไห่

หลังจากกลับจากกุยง่อนแล้ว คณะกู้ภัยทราบว่า ห่างจากกุยง่อน รถวิ่งแค่ครึ่งชั่วโมงไปที่อำเภอเต้ยฝู มีพื้นที่ประสบภัยต้องการความช่วยเหลือ หลังจากรับประทานอาหารเที่ยงและพักผ่อนสักครู่ เพื่อนบำเพ็ญก็รีบเดินทางไปทันที ตัวแทนชาวบ้านในพื้นที่นำพาพวกเขาไปเยี่ยมครอบครัวประสบภัย มอบความรักของท่านอาจารย์ให้ และได้บริจาคเงินปลอบใจ

หลังจากเสร็จจากงานช่วยเหลือกู้ภัยในภาคกลางของเอาหลากแล้ว เพื่อนบำเพ็ญชาวอเมริกาบินกลับไซ่ง่อน เมื่อพวกเขาหวนคิดถึง ผู้ประสบภัยได้รับความช่วยเหลือจากท่านอาจารย์ด้วยของขวัญจากความรัก เพื่อช่วยให้สามารถผ่านพ้นอุปสรรคก็ดีใจจนน้ำตาไหล ทั้งดีใจและตื้นตันใจระคนกัน เนื่องจากสถานที่ที่ถูกลมพายุถล่มและน้ำท่วมยังคงมีสภาพยากจน ระบบคันกั้นน้ำในพื้นที่ไม่มีประสิทธิภาพป้องกันน้ำไหลหลากแต่ละปีได้ เพื่อนบำเพ็ญได้แต่อธิษฐานถึงพระเจ้าสูงสุดโปรดให้พรแก่ประเทศที่ยังต้องประสบกับความทุกข์ยากอย่างสาหัส

เพื่อนบำเพ็ญขอขอบคุณท่านอาจารย์ ที่จัดการให้พวกเขาหลังจากได้จากบ้านเกิดเมืองนอนมาหลายปี มีโอกาสได้กลับไปบ้านเกิดเมืองนอนของตัวเอง ขอบคุณท่านอาจารย์ที่นำความสุขความดีใจมาให้ และนำพาจิตวิญญาณที่อยากจะกลับสู่บ้านเดิมของตัวเอง

หมายเหตุ: พวกเราซาบซึ้งใจมากต่อรัฐบาลเอาหลากและสภากาชาดที่ได้ให้ความช่วยเหลือ♥