เตือนด้วยความรัก
ให้คำนึงถึง การดำรงอยู่ของสิ่งมีชีวิตอื่นๆ

ถ้อยคำอาจารย์

ทุกอย่างในโลกนี้เป็นอย่างนั้น มันทำให้ฉันเจ็บปวดใจมาก ฉันไม่อาจจะดูโทรทัศน์ได้เพราะสิ่งเหล่านี้ เช่น ไข้หวัดนก พวกเขาจะเอาไก่เอาเป็ดนับพันจับมันตรงคอ แล้วก็โยนลงไปในถุง ปิดถุง แล้วก็โยนมันลงไปในขยะ เธอนึกภาพออกไหม ถ้าเป็นเธอ? จินตนาการว่าเป็นเธอ! พวกเขาฝังมันทั้งเป็น แบบนั้นเลย! หรือโยนลงไปในกองไฟ แล้วก็เผาทั้งเป็น นึกภาพดูสิว่า ถ้าเป็นเธอ! ทั้งโลกสามารถทำได้ แค่ถ้าเป็นมังสวิรัติ แล้วก็ไม่เลี้ยงไก่เป็นจำนวนมาก แค่ปล่อยให้มันเป็นมันไป พวกเขาก็จะไม่ไปทำความเดือนร้อนให้ใคร

โอ พระเจ้า ฉันมิอาจดูสิ่งต่างๆ เหล่านี้ได้! มันทำให้ฉันเจ็บปวด และฉันนอนไม่หลับ ทุกอย่างในโลกนี้ ฉันมองดูไปรอบๆ มันทำให้ฉันเจ็บปวดใจอยู่ตลอดเวลา แม้แต่ตอนที่ฉันอายุน้อยกว่านี้ ฉันจำได้ ฉันเขียนบทกวีบทหนึ่ง “ฉันไม่ทราบว่า จะทำอย่างไรกับหัวใจฉันดี” เนื่องเพราะเหตุนั้น มันคือ ตอนที่ฉันยิ่งอายุน้อยลงไปอีก ก่อนที่จะเกิดการรู้แจ้งครั้งใหญ่ ก่อนไปเทือกเขาหิมาลัย ฉันมิอาจจะทนได้จริงๆ นั่นคือเหตุที่ตอนฉันแต่งงาน ฉันมิอาจจะสุขใจกับมันได้ ถ้าฉันดูโทรทัศน์ ฉันก็จะรู้สึกเศร้าอยู่เป็นเวลาหลายวัน หลายสัปดาห์ ฉันทำงานให้กับสภากาชาด และไม่มีอะไรที่มีความสุข และตอนที่ฉันอายุน้อย ฉันเห็นคนเสียชีวิตและเป็นทุกข์ และมีสงคราม และอะไรๆ อย่างนั้น ไม่มีอะไรในโลกนี้ที่ดีเสียทีเดียวเลย

ทุกอย่างทำให้ฉันเจ็บปวดใจได้อย่างง่ายดาย บางทีเด็กดีๆ ที่มีสุขภาพดี พวกเขาก็จะเข็นเด็กเหล่านี้ไปมา โดยไม่ปิดด้านหน้าของรถเข็น แน่นอน อากาศหนาวโดนใบหน้าพวกเขาได้ แล้วก็ยังมีสิ่งสกปรกจากถนน และก็ทุกๆ ที่ เพราะว่าเธอตัวสูง เธอเดินขึ้นที่นี่ ส่วนเด็กทารกจะอยู่ข้างล่างนั่น ฉันก็จะรู้สึกเจ็บปวดแทนเด็กคนนั้นด้วย เพราะพวกเขาละเอียดอ่อน และอะไรบางอย่างอาจจะปลิวเข้าตา หรืออาจจะหายใจเอาอะไรเข้าจมูก แล้วก็อากาศหนาวเข้าไปในจมูก ซึ่งทำให้เจ็บป่วยได้

ผู้คนไร้ความเห็นอกเห็นใจมาก บางทีพวกเขาเอาสุนัขขึ้นรถบรรทุกข้างหลังโดยไม่ผูกไว้ แล้วก็จะขับรถแล่นไปข้างหน้าอยู่ใต้แดดเดือนมิถุนายนที่ร้อนรุ่ม อย่างในประเทศที่มีอากาศร้อนมาก บางประเทศสุนัขก็จะไถลไปทางนี้ ไถลไปทางนั้น และอาจจะเจ็บขาได้ เนื่องจากความร้อนของแดด ส่วนเราจะทนไม่ได้ด้วยซ้ำ! ฉันไม่เข้าใจว่า คนจำนวนมากทำอะไรหลายๆ อย่างไปได้อย่างไร ฉันไม่เข้าใจว่า มนุษย์ไร้ความรู้สึกเช่นนี้ได้อย่างไร

เพราะฉะนั้น เรื่องของเรื่องคือไม่ว่าเธอทำอะไร ให้นึกถึงคนอื่น แล้วมันก็จะเป็นการง่ายที่จะเข้าใจและที่จะรู้สึกได้ อย่ามาถามฉันว่า เธอรู้แจ้งแค่ไหน ว่าเธอเป็นนักบุญระดับไหน แค่สังเกตตัวเองว่า เธอมีปฏิกิริยากับผู้อื่นอย่างไร ว่าเธอปฏิบัติต่อผู้อื่นอย่างไร ว่าเธอปฏิบัติต่อสัตว์อย่างไร แล้วเธอก็จะทราบว่า เธออยู่ระดับไหน ไม่ต้องมาถามฉัน เพราะถ้าเธอรู้แจ้ง เธอจะต้องฉลาดกว่านั้น มนุษย์ที่ฉลาดกว่า จะมองเห็นทุกอย่างดีกว่าแต่ก่อน เวลาตาเธอเปิด เธอก็จะเห็นได้ดีขึ้น! ดังนั้น แค่มองดูตัวเองไป ไม่ต้องเดือดร้อนมาถามฉันว่า เมื่อไรเธอจะไปถึงระดับที่ 5 หรือจะได้เป็นอาจารย์ อะไรๆ อย่างนั้น

เธอจะต้องทำอย่างดีที่สุด ใช่ไหม? ถ้าเธอทำได้! มันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะไปกู้ชีพอะไรมาบางอย่าง แล้วจากนั้น ก็นำมันมาสู่ความยากลำบาก และการถูกทอดทิ้งอีกแบบหนึ่ง พูดเรื่องเหล่านี้ ทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวดอีกแล้ว ฉันไม่สามารถช่วยกู้ชีวิตสุนัขทั้งหลายในโลกนี้ได้ แต่ถ้าเธอพบสัตว์ที่ถูกทอดทิ้ง ทุกข์ทรมาน หรืออะไรที่ไม่ถูกต้อง ให้พยายามแก้ไขอย่าไปละเลย เพียงเพราะมันไม่สะดวก