วันที่ 21 มิถุนายน 2549 ฝนตกหนักติดต่อกันหลายวัน ก่อให้เกิดน้ำท่วมชั่วพริบตา หลายแห่งในจังหวัดสุลาเวสีใต้ อินโดนีเซีย ที่มณฑลซินใจ บ้านเรือนเป็นร้อย ๆ ถูกพังทลายไป ต้นไม้ล้มทับทุ่งนาข้าวได้รับความเสียหาย ภัยพิบัติเกิดในเวลา 1 นาฬิกาของวันใหม่ ในขณะที่คนเกือบทั้งหมดกำลังหลับสนิท มีรายงานว่า คนมากกว่า 200 คน เสียชีวิต และผู้ที่รอดชีวิตอีกจำนวนมาก กลายเป็นผู้ไร้ที่อยู่ พวกเขาต้องไปอาศัยอยู่ในเต็นท์ของผู้ลี้ภัย

หลังจากที่ได้ตระเตรียมงานที่จำเป็นบางอย่าง ในวันที่ 24 มิถุนายน เพื่อนประทับจิตของเรากลุ่มหนึ่งจากมากาซาร์และจาการ์ต้า เดินทาง 189 กิโลเมตร (117 ไมล์) ใช้เวลา 4 ชั่วโมงไปยังบริเวณที่ถูกกระทบ เราได้นำสิ่งบรรเทาทุกข์ รวมไปถึงน้ำดื่ม ถั่ว นมเด้ก บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป และผ้าห่ม ฯลฯ

เมื่อเรามาถึง เราได้พบตำแหน่งที่ตั้งหน่วยกาชาด และได้พบคุณลักแมน หัวหน้าประสานงาน คุณลักแมนเป็นพนักงานของกาชาด ที่เราได้เคยพบในระหว่างทำงานบรรเทาทุกข์เมื่อครั้งแผ่นดินไหวในนาไบร์ ดังนั้น เขาจึงคุ้นเคยกับงานของสมาคมระหว่างประเทศอนุตราจารย์ชิงไห่ เขาได้ให้รายชื่อผู้ประสบภัย พร้อมกับตำแหน่งที่อยู่ ที่ยังไม่ได้รับความช่วยเหลือ สมาชิกกาชาดช่วยเราจัดห่อของบรรเทาทุกข์สำหรับ 120 ครอบครัว พร้อมทั้งนำเราไปยังบริเวณที่จะแจกจ่ายของ รวมถึงใบปลิวข่าวสารแห่งความรัก ทางเลือกใหม่ในการดำรงชีวิต ส่งโดยตรงถึงผู้ประสบภัย

วันที่ 17 กรกฎาคม แผ่นดินไหววัดได้ที่ 6.8 ริกเตอร์ จู่โจมชายฝั่งทางใต้ของชวา เป็นชนวนให้เกิดสึนามิ สร้างความโกลาหลอลหม่านให้กับบางบริเวณ มีคนเสียชีวิตมากกว่า 600 คน และมีคนเป็นจำนวนมากถูกละทิ้งให้กลายเป็นคนไร้ที่อยู่ ด้วยกลัวว่า จะมีโอกาสเกิดแผ่นดินไหวและเกิดสึนามิอีก ผู้ที่รอดชีวิตเลือกที่จะอยู่บนที่สูง พวกเขาได้ตั้งเต็นท์ และนำครอบครัวทั้งหมดขึ้นไปอยู่ ในจำนวนบริเวณที่ถูกกระทบหนักที่สุด มีหาดแพนกานดารัน ทางตะวันตกของชวา เป็นสถานที่มีชื่อเสียงด้านความงดงาม เต็มไปด้วยรีสอร์ทของนักท่องเที่ยว และซิลาแคป รีเจนซี ในตอนกลางของชวา

เมื่อได้ยินข่าวความหายนะนี้ กลุ่มบรรเทาทุกข์ของเพื่อนประทับจิต รวมตัวจัดหาสิ่งช่วยเหลือและแจกจ่ายสิ่งของบรรเทาทุกข์ เพื่อนประทับจิตจากศูนย์จาการ์ต้าและศูนย์ยอคยาการ์ต้าเข้าร่วมกองกำลังบรรเทาทุกข์ จัดรถ 1 คันลำเลียงน้ำแร่ขวดและขนมปังกรอบขึ้นรถ

สิ่งแรก เราไปที่ทำการกาชาดท้องถิ่นในเพอร์โวเคอร์โต้ เพื่อหาข่าวสาร และก็ได้รับรู้ว่า ผู้ที่รอดชีวิต อาศัยอยู่ในเต็นท์ผู้ลี้ภัย ต้องการอาหาร เรามุ่งไปที่ร้านขายของชำที่ใหญ่ที่สุดทันที เพื่อซื้อสิ่งของต่าง ๆ เช่น ข้าว ถั่วเขียว นมของเด็ก บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป น้ำแร่ขวด ฯลฯ เสร็จแล้วจัดหีบห่อเตรียมแจกจ่าย

วันต่อมาวันที่ 19 กรกฎาคม หลังจากนั่งสมาธิกลุ่มรอบเช้าตรู่ เราเดินทางไปยังบริเวณที่ถูกกระทบจากภัยพิบัติ เขตซิลาแคป เพื่อแจกจ่ายสิ่งของบรรเทาทุกข์ให้แก่ผู้ประสบภัย สิ่งแรก เราไปที่พักผู้ลี้ภัยในหมู่บ้านกันนัง เซลอค เขตย่อยอะดิพาลา ที่ซึ่งมีผู้ลี้ภัย 1,000 คนอาศัยอยู่ เมื่อเราให้สิ่งของบรรเทาทุกข์แก่หัวหน้าประสานงานผู้ลี้ภัยที่มาจากหน่วยงานสังคมของเขตซิลาแคป เราอธิบายว่า กลุ่มของเรามาจากสมาคมนานาชาติอนุตราจารย์ชิงไห่ในอินโดนีเซีย บอกด้วยว่า อาจารย์ของเรามีความห่วงใยเกี่ยวกับสถานการณ์ ท่านส่งความรักผ่านเราพร้อมกับสิ่งของบรรเทาทุกข์ เพื่อเป็นการปลอบใจด้านจิตวิญญาณและวัตถุ พวกเขาได้แสดงความขอบคุณต่อการช่วยเหลือนี้

สำหรับทุก ๆ คนที่อยู่ในค่ายผู้ลี้ภัย เราได้แจกจ่ายสารแห่งความเมตตา ใบปลิวทางเลือกใหม่ในการดำรงชีวิต คนเป็นจำนวนมากศึกษาเนื้อหาสาระบนแผ่นใบปลิวอย่างจริงจัง จากนั้น เราไปที่ชายหาดที่ถูกกระทบจากสึนามิ ที่นั่น เราได้พบเจ้าหน้าที่ตำรวจจำนวนมากรวมกลุ่มอยู่ที่นั่น เราได้ถือโอกาสแจกแผ่นใบปลิว ทางเลือกใหม่ในการดำรงชีวิต แก่พวกเขาด้วย

วันที่ 20 กรกฎาคม เราเดินทาง 4 ชั่วโมงจากเพอโวเคอโต้ ไปที่พานกานดารัน เป็นบริเวณที่ถูกกระทบจากสึนามิที่ชายฝั่งตอนใต้ของชวารุนแรงที่สุด ที่นั่น เราเข้าไปหาข่าวสารในที่ทำการกาชาด เพื่อว่าจะสามารถแจกจ่ายสิ่งของบรรเทาทุกข์ให้แก่ผู้ประสบภัยอย่างเหมาะสม เราได้รับการอธิบายว่า เราจะต้องขับรถออกไปทางตะวันตกอีก 3 ชั่วโมง และจะเจอที่พักของกลุ่มผู้ลี้ภัยที่ยังไม่มีใครเข้าไปช่วยเหลือเลย

ระหว่างเดินทางเลียบชายฝั่งตอนใต้ของชวา เราได้เห็นความเสียหายอันมีสาเหตุมาจากสึนามิ ที่มีผลต่อที่พักอาศัยของคนเป็นจำนวนมาก ที่พักชั่วคราวผู้ลี้ภัยมีอยู่ทุกหนแห่ง ในที่สุด เราก็ได้มาถึงหมู่บ้านซิมานุก เขตย่อยซิเมอเรก ในเขตทาสิกมาลายา ที่พักผู้ลี้ภัยแห่งหนึ่ง ซึ่งกาชาดอินโดนีเซียเป็นผู้จัดหาให้ กำลังต้องการข้าว น้ำมันประกอบอาหาร อาหารเด็ก ฯลฯ ดังนั้น เราจึงได้แจกสิ่งของบรรเทาทุกข์บางส่วน พร้อมกับแจกใบปลิว ทางเลือกใหม่ในการดำรงชีวิต ให้กับทุกคนในที่พักนั้น

จากนั้น เราไปที่หมู่บ้านกาลาปาเจเนป เขตย่อยซิเมอแรก และแจกจ่ายสิ่งของบรรเทาทุกข์ให้กับหัวหน้าหมู่บ้าน เพื่อนำไปให้แก่ทุกผู้คนที่นั่น เรายังได้ให้ข่าวสาร ทางเลือกใหม่ในการดำรงชีวิต แก่ผู้ช่วยของเขาและพนักงานทุกคน พวกเขาแสดงความขอบคุณต่อสิ่งที่ให้ และเข้ามาร่วมถ่ายรูปอย่างยินดีกับแผ่นป้ายใหญ่ของท่านอาจารย์

จากจุดนี้ กลุ่มของเราแยกทางกันในตอนท้าย พี่น้องชายหญิงจากเพอร์โวเคอร์โต้ เดินทางกลับไปทางตะวันออก ส่วนพวกเราไปทางตะวันตกสู่จาการ์ต้า ด้วยการจัดการอย่างสมบูรณ์แบบที่สุดของท่านอาจารย์ การแจกจ่ายสิ่งของบรรเทาทุกข์ดำเนินอย่างราบรื่น เราซาบซึ้งในบุญคุณ ที่ได้เป็นเครื่องมือของพระเจ้า นำส่งความรักของท่านสู่ผู้ที่ขาดแคลนและผู้ที่โชคไม่อำนวย

<<	สารบัญ	>>
ส่งหน้านี้ให้เพื่อน ๆ