วันที่ 1 ตุลาคม ปี 2549 ลมพายุแซงแสน ถล่มเมืองดานาง ภาคกลางของเอาหลาก ความเร็วของลมพายุ 185 กิโลเมตรต่อชั่วโมง (115 ไมล์) ทั้งเมืองตกอยู่ภายใต้พายุฝน อาจเป็นเพราะเมื่อก่อนผมไม่เคยมีประสบการร์แบบนี้มาก่อน เสียงลมดังสนั่นทำให้ผมใจสั่นขวัญผวา ผมพยายามเอาความรู้สึกไว้ที่ตาปัญญาพร้อมท่องคำพระ แต่พูดตามความเป็นจริง ร่างกายของผมอ่อนเปลี้ยไม่มีแรง

ขณะนั้นผมคุกเข่าอยู่บนพื้น ไม่นานผมก็นั่งขึ้นมา มองไปที่หน้าต่างอย่างตื่นเต้น เห็นสิ่งของมากมายถูกลมพัดขึ้นมา กระเบื้องหลังคาเหมือนว่าวที่บินอยู่กลางอากาศ สายไฟฟ้าแรงสูงกับเสาไฟฟ้าล้มระเนระนาด สายโทรศัพท์ขาดสะบั้นลง ขณะนั้น ไม้กระดานหกข้างบ้านหล่นอยู่บนหลังคาบ้านของผม บ้านสั่นคลอนทันที แผ่นเหล็กไปพันกับสายไฟ สั่นไปมาไม่หยุด แม้ผมจะคิดว่าไม่มีอะไรที่ต้องสูญเสียหรือต้องกังวลใจ แต่ก็รู้สึกไม่สบายใจ ลมพายุกำลังถล่มต่อหน้า ทำให้ผมรู้สึกตัวเองว่าทั้งเล็กทั้งอ่อนแอ ป้ายโฆษณาที่สูง 20 ฟุตที่อยู่ใกล้บ้าน หนักหลายสิบตัน ถูกลมพัดจนตกลงไปในแม่น้ำฮาน จากการรายงาน มีบ้านหลายพันหลังที่ถูกทำลาย

มีศิษย์พี่ชายที่บำเพ็ญวิถีสะดวก นั่งสมาธิขณะทั้งลมทั้งฝนที่กระหน่ำลงมา เมื่อเขาท่องชื่อท่านอาจารย์ เห็นเทวดายืนอยู่รอบบ้านให้ความคุ้มครอง เขาขอบคุณท่านอาจารย์มาก

ถ้าไม่มีท่านอาจารย์คุ้มครอง ชีวิตทั้งครอบครัวของผมอาจคาดคิดไม่ได้ ท่านอาจารย์ที่รัก ขณะที่ลูกศิษย์หยิบปากกาเขียนจดหมายถึงท่าน น้ำตากลั้นไม่อยู่ต้องไหลออกมา เนื่องจากการให้พรของท่าน ทุกสิ่งทุกอย่างปลอดภัย นอกจากหลังคาเสียหายแล้ว บ้านของลูกศิษย์ยังดีเหมือนเดิม และเป็นความเมตตาจากท่าน ทำให้ภัยพิบัติลดน้อยลง คำพูดไม่สามารถบอกถึงความซาบซึ้งคุณจากใจพวกเรา ได้แต่ขอพูดว่า "ขอบคุณท่าน" ขอบคุณท่านที่ดูแลพวกเราอย่างสมบูรณ์

<<	สารบัญ	>>
ส่งหน้านี้ต่อให้เพื่อน ๆ