คัดมาจาก-บทกวี <หวนคิดถึงทองนาค>

บทกวีของท่านอาจารย์มักจะมีมุมมองที่คนธรรมดาคิดไม่ถึง พลังที่คนธรรมดาควบคุมไม่อยู่กับดินแดนที่คนธรรมดาสัมผัสไม่ถึง ผลงานในเยาว์วัยก็เหมือนกัน บทกวีเล็ก ๆ [รัก] ที่มีอยู่ต่อหน้านี้ก็เป็นตัวอย่างที่ชัดเจน น้ำตก คลื่นน้ำที่น่ากลัว ฝนตกหนัก ลมพายุ สิ่งเหล่านี้เป็นพลังอันยิ่งใหญ่ที่มาจากธรรมชาติ ขณะที่เคลื่อนไหวอย่างแรงเป็นภาพที่ยิ่งใหญ่ พวกเราเคยเห็นใครบรรยายสภาพความรักเป็นอย่างนี้หรือเปล่า? น้ำตกยาวเป็นพันเมตรส่งเสียงดังสนั่น คลื่นใหญ่มหาศาลที่เทลงมาบนหินอย่างแรงทำให้หยดน้ำกระเด็น ฝนจากท้องฟ้าเทลงมาถล่มพื้นดิน เสียงลมพายุฮูรา ฮูราพัดผ่านอย่างแรง พวกเราเคยคิดหรือไม่ว่ามันเป็นพลังของความรักหรือ? ถ้าพวกเราไม่เคยคิดแบบนี้มาก่อน และตัวเองไม่เคยสัมผัสกับสภาพเช่นนี้ พอพวกเรามาอ่านบทกวีนี้ก็ได้ความรู้ใหม่ขึ้นมา เป็นมุมมองที่ไม่มีอะไรจะมาเทียบได้เลย พลังและดินแดนที่ไม่มีอะไรจะมาเทียบได้เลย ! คิดไม่ถึงว่าความรักของหญิงสาวที่อ่อนวัยจะมีพลังที่ทำให้คนสพรึงกลัวถึงขนาดนี้

ทันใดนั้น ดวงดาวจรัสแสง ดวงจันทร์สีนวล ความสงบสุขที่สบาย ความเคลื่อนไหวที่รุนแรงเปลี่ยนเป็นสันติสว่าง คืนที่มีแสงดาวจรัสแสง เด็กสาวที่อ่อนวัยสามารถควบคุมการเปลี่ยนแปลงที่เคลื่อนไหวและสงบ โดยนำเอาพลังอันยิ่งใหญ่เหมือนฟ้าดินถล่มเปลี่ยนเป็นความสงบเงียบสงัด ทำให้คนต้องชมว่าสุดยอดจริง ๆ!

ในใจมีดินแดนที่ยิ่งใหญ่ ปากกาจึงจะมีดินแดนที่ใหญ่โต มึ่งจื่อกล่าวว่า : “ฉันเลี้ยงความยิ่งใหญ่ของตัวเองได้เป็นอย่างดี“ เป็นพลังอะไรหนอที่ทำให้เด็กสาวคนนี้สามารถกลืนและคายความยิ่งใหญ่อย่างนี้ได้?