โดย พี่ประทับจิตหญิง เซียวหง วัง มิสซูรี่ สหรัฐอเมริกา

ท่านอาจารย์ผู้เป็นที่รัก

ท่านสบายดีไหม ฉันยินดีมากและรู้สึกขอบคุณที่สามารถเห็นท่านอีกครั้งในประเทศไทย! ทุกสิ่งที่เกี่ยวกับท่านสวยงามมากจนฉันละสายตาของฉันจากท่านลำบาก ทุกคำพูด ทุกการมอง ทุกการเคลื่อนไหวและทุกรอยยิ้มของท่านโดนใจวิญญาณฉัน และทำให้ฉันรักและเคารพท่านมากยิ่งขึ้น

การได้ยินว่าข้อมือของท่านเจ็บ ท่านต้องผ่านการผ่าตัดมาและเห็นแผลเป็นของท่านบนจอใหญ่ ฉันร้องไห้ มันย้ำเตือนถึงอุบัติเหตุที่ฉันเจอในหน้าร้อน 2549 ที่ข้อมือฉันได้รับบาดเจ็บและบวม ตอนนั้นฉันไม่รำลึกถึงคนอื่นและเฝ้าสวดถึงท่านเพื่อเอาความเจ็บปวดนี้ไป แม้แต่หลังจากกลับบ้าน ใช้เวลาประมาณหนึ่งเดือนสำหรับส่วนที่บวมกว่าจะหาย แต่ฉันไม่รู้สึกเจ็บอีกต่อไป ท่านอาจารย์ที่รักตอนนี้ฉันตระหนักว่ามันไม่ยุติธรรมสำหรับท่าน ฉันทำข้อมือฉันเจ็บแต่ท่านต้องทนความเจ็บปวดและทุกข์ทรมานเพื่อฉัน ฉันอยากสัมผัสข้อมือของท่านและถามท่านว่า“มันยังคงเจ็บไหม? และฉันจะสามารถเอาความเจ็บปวดไปจากท่านได้ไหม?”แต่ท่านอาจารย์ ท่านอดทนตลอดและไม่ปล่อยให้เราทนความเจ็บปวดใด ๆ สำหรับท่าน ดังนั้นทางเดียวที่ฉันจะตอบแทนท่านได้คือทำงานหนักและฝึกฝนทางจิตวิญญาณ เผยแผ่ความรักและคำสอนของท่าน เปลี่ยนนิสัยที่ไม่ดีของฉันและเป็นเด็กดีสำหรับท่าน

ท่านอาจารย์ผู้เป็นที่รัก เวลาที่ใช้กับท่านเป็นเวลาที่สวยงามที่สุดในทั้งชีวิตของฉัน ขอบคุณสำหรับความรักของพระผู้เป็นเจ้าของท่าน ขอบคุณสำหรับการให้ฉันอยู่ในปาฎิหารย์ทุกวัน ขอบคุณสำหรับการดูแลครอบครัวของฉันตลอดทั้งหมด และขอบคุณสำหรับการพาฉันกลับบ้าน ใช่ฉันต้องการกลับบ้านจริง ๆ มันเป็นความปรารถนาใหญ่ที่สุดของฉันในโลกนี้

ขอให้ท่านอาจารย์มีสุขภาพดี สงบสันติ มีความสุขและเบิกบานภายใน ขอให้อาจารย์ดูอ่อนเยาว์และสวยงามอยู่เช่นนี้ตลอดไป!

<<	สารบัญ	>>
ส่งหน้านี้ต่อให้เพื่อน ๆ