วันที่ 23 พฤศจิกายน ปีทองที่ 3 (2549) กลุ่มผู้บำเพ็ญชาวจีน 15 คนกำลังเตรียมจะเดินทางไปร่วมงานฌาน 7 ที่ประเทศไทย มีศิษย์พี่หญิงหนึ่งในจำนวนคนดังกล่าวไม่เคยออกนอกประเทศมาก่อน เธอบอกว่าหนังสือเดินทาง วีซ่าทำเรียบร้อยแล้ว สิ่งที่เธอต้องการคือตั๋วเครื่องบิน

วันออกเดินทางของพวกเรานัดไปเจอกันที่สนามบินปักกิ่ง ฉันได้ตรวจสอบหนังสือเดินทางของเธอ และเห็นว่าเธอไม่มีวีซ่าประเทศไทยเลย เธอเข้าใจว่าถ้ามีหนังสือเดินทางก็เหมือนได้วีซ่าแล้ว เวลานั้นมีเวลาน้อยกว่า 3 ชั่วโมงก่อนเวลาทำเอกสารขึ้นเครื่องบิน ทุกคนงงอยู่กับที่ โดยปกติใช้เวลา2-3 วันในการได้วีซ่าและในการได้วีซ่าภายในเวลาอันสั้นดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้ นอกจากนี้สถานทูตไทยยังห่างจากสนามบินหนึ่งชั่วโมงเมื่อตอนการจราจรไม่ติดขัด ถ้าเจอรถติดมากต้องใช้เวลามากกว่านั้น

อย่างไรก็ตาม ขณะนั้นคิดมากไม่ได้อีกแล้ว ฉันคิดในใจว่า ขอเพียงมีความหวังสักนิด เราก็ควรที่จะทำให้ดีที่สุด จะไม่ทิ้งเพื่อนบำเพ็ญที่อยากจะพบท่านอาจารย์ไว้ข้างหลัง ฉันไปติดต่อกับเจ้าหน้าที่สนามบินทันที แต่ถูกบอกว่ามีเวลาไม่พอในการทำวีซ่า พวกเราได้แต่อธิษฐานขอให้ท่านอาจารย์ช่วย ฉันไปติดต่อกับเพื่อนที่เป็นผู้จัดการของบริษัทนายหน้าการนำเที่ยวสำหรับทัวร์ต่างประเทศ หลังจากรู้สถานการณ์ของพวกเรา เธอรับปากทันที เรานั่งแท็กซี่ไปสถานฑูตไทยที่เธอจัดพนักงานของเธอไปรอพวกเราที่นั่น

มันเกินความคาดหมายของพวกเรา ตลอดทางไม่ได้เจอไฟแดง และไม่มีรถติดเลย พวกเราไปถึงสถานทูตอย่างราบรื่น ใช้เวลา 10 นาทีทำวีซ่าเสร็จ แล้วเพื่อนของฉันจัดรถตัวเองไปส่งพวกเรากลับไปที่สนามบินเท่าที่จะเร็วได้ อีกครั้งที่ทางกลับไม่มีรถติดเลย และไฟเขียวตลอดทาง

เมื่อเพื่อนบำเพ็ญที่สนามบินเห็นพวกเรากลับมา ต่างกล่าวอย่างดีใจเหลือเกิน “ช่างไม่น่าเชื่อเลย ช่างมหัศจรรย์จริง ๆ !“ ทุกคนต่างขอบคุณท่านอาจารย์ที่ให้พรช่วยเหลือ ถ้าไม่มีอาจารย์ จะทำวีซ่าได้รวดเร็วเช่นนี้ได้อย่างไร?