มหัศจรรย์อาจารย์

 

 

 

 

 

เพียงแค่ภาพถ่ายเท่านั้น

ก็เอาชนะความเกลียดชังที่มีมายาวนานได้

 

โดยพี่ประทับจิตชาย อามอส บาร์เน็ตต์ ซิดนีย์ ออสเตรเลีย (ต้นฉบับเป็นภาษาอังกฤษ)

 

“วันนั้นเราทั้งสองต่างก็รู้สึกถึงความหฤหรรษ์แห่งปาฏิหาริย์อันเหลือเชื่อ”

 

ในฤดูร้อนปีพ.ศ. 2548 ผมได้ทำงานอยู่ในโกดังที่มีงานมากมายของบริษัทในซิดนีย์ ในตำแหน่งซุปเปอร์ไวเซอร์ของพนักงาน 200 คน ซึ่งรวมถึงหญิงวัยกลางคนที่เป็นมิตรและมีความสามารถ ซึ่งผมมักทำตัวสนิทสนมอยู่ด้วยเสมอๆ และแม้ว่าสภาพแวดล้อมในการทำงานจะมีความเครียดสูง ผมก็พยายามพูดกับพนักงานในด้านบวกเพื่อให้กำลังใจพวกเขาและลดความตึงเครียด

วันหนึ่งขณะที่ผมและหญิงคนนี้กำลังพูดคุยกันอยู่ การสนทนาก็เปลี่ยนเป็นหัวข้อของพนักงานคนอื่นๆ และหญิงคนนี้ก็พูดว่า พนักงานอีกคนหนึ่งมักทำให้เธอโกรธเสมอจนเธอทนไม่ไหวที่จะทำงานร่วมกับหล่อน หลังจากนั้นเมื่อเราพูดกันมากขึ้นเกี่ยวกับปัญหานี้ ผมก็ตัดสินใจที่จะถามความรู้สึกที่มีต่อพนักงานคนนี้ และเธอก็พูดว่า “เมื่อไรก็ตามที่ฉันเห็นผู้หญิงคนนั้นแม้ว่าจะไม่ได้พูดกับหล่อน ฉันก็รู้สึกถึงความเกลียดชังมากและมีความอยากที่เกือบจะควบคุมไม่ได้ที่จะทำร้ายหล่อน” ผมจึงตอบว่า “คุณอาจมีความรู้สึกเช่นนี้เพราะคุณได้เกิดมาหลายชาติร่วมกับหล่อน และคุณก็มีความขัดแย้งกันอยู่เสมอ ซึ่งมันก็ได้เพิ่มมากขึ้นๆเมื่อกาลเวลาล่วงเลยไป จนกระทั่งขณะนี้คุณก็รู้สึกแต่เพียงอยากที่จะต่อสู้” และแล้วด้วยความประหลาดใจ หญิงผู้นี้ก็ยอมรับว่าผมอาจจะพูดถูก แต่ได้พูดเพิ่มเติมว่า “ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีกับความรู้สึกนี้” ผมก็นึกขึ้นได้ว่าได้เคยอ่านเรื่องทำนองนี้และความจริงที่ว่ามันเกือบจะไม่สามารถแก้ไขได้ ผมจึงถามเธอว่า เธอได้สวดขอความช่วยเหลือหรือเปล่า เธอก็บอกว่าได้สวดบ่อยๆ สวดขอให้เธอพ้นจากความรู้สึกเกลียดชังที่มีต่อผู้หญิงคนนี้ แต่คำอธิษฐานของเธอก็ยังไม่ได้รับคำตอบ

ดังนั้นผมจึงรู้สึกเสียใจแทนผู้ร่วมงานของผม แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี แล้วจู่ๆผมก็นึกขึ้นมาได้ถึงภาพถ่ายของท่านอาจารย์ที่ผมมักจะพกติดกระเป๋าเงินของผมเสมอ ผมจึงหยิบมันออกมาและบอกเธอว่า “นี่คืออาจารย์ของผมที่สอนสมาธิ คุณน่าจะเก็บมันไว้สักวันสองวันนะ เพราะมันมีพลังพระพรและมันอาจจะช่วยคุณได้”

จากนั้นเราก็ทำงานของเราต่อไปและผมก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้อีกเลยจนกระทั่ง 2 ชั่วโมงต่อมา เมื่อหญิงคนนี้มาหาผมด้วยสีหน้าที่ตื่นเต้นและรื่นเริง ผมจึงถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น เธอก็ยื่นภาพถ่ายท่านอาจารย์และพูดด้วยเสียงที่มีความสุขว่า “ความรู้สึกเกลียดชังทั้งหลายที่ฉันมีต่อผู้หญิงคนนั้นได้หายไปเป็นปลิดทิ้งแล้ว” ดังนั้นในวันนั้น เราทั้งสองจึงต่างรู้สึกถึงความหฤหรรษ์แห่งปาฏิหาริย์อันเหลือเชื่อ ความเมตตา พระกรุณาคุณและความรักของท่านอาจารย์ที่มีต่อสรรพสัตว์ทั้งหลาย ได้แก้ไขความขุ่นเคืองที่มีมายาวนานระหว่างสองคนนี้ ซึ่งทั้งสองก็ไม่ได้เป็นผู้บำเพ็ญทางจิตวิญญาณเลย!

ในขณะนี้ ยามใดที่ผมรู้สึกหดหู่และคิดว่าสถานการณ์ของผมไร้ซึ่งความหวัง ผมก็จะมองดูภาพถ่ายของท่านอาจารย์ และจำได้ว่าแม้เมื่อผมเชื่อว่าผมไม่สามารถทำอะไรได้เพื่อเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ พลังของท่านอาจารย์ก็สามารถแก้ไขเรื่องที่ดูเหมือนจะไม่สามารถแก้ไขได้.