อ: ใช่ มีผลกระทบ แต่ว่าเธอมีความปลอดภัยในการดำรงชีวิต ก็ดีแล้ว! เธอบำเพ็ญแล้วได้ผล จึงเป็นเช่นนี้

ถ: แต่แสงและเสียงจากภายในก็ไม่ได้ลึกซึ้งมากนัก

อ: ไม่เป็นไร อาจเป็นเพราะเวลานั้นเธอหลับไป พักผ่อนสักพักก็ดีเหมือนกัน เมื่อมีประสบการณ์จากภายนอกก็ดีแล้ว ถ้าท้องเธอไม่อิ่ม ร่างกายจะเคลื่อนไหวอย่างไร? ภายนอกของเธอปลอดภัยดี รู้สึกมีความสุขและพอใจ แสดงว่าการบำเพ็ญของเธอเพียงพอ ทำต่อไปก็แล้วกัน ความรู้สึกและประสบการณ์ของแต่ละคนไม่เหมือนกัน อาจารย์อยากให้ไม่มีประสบการณ์ภายใน ภายนอกปลอดภัยเป็นสุข เพราะถึงแม้การนั่งสมาธิทุกครั้งสามารถขึ้นสู่สวรรค์ได้ แต่พอออกจากสมาธิแล้วก็เหมือนกับตกนรก มันดีนักหรือ? เวลานั่งสมาธิของพวกเรามันน้อยมาก แม้แต่ละวันสามารถนั่งครบ 2 ชั่วโมงครึ่ง แต่เวลาขึ้นสวรรค์มันน้อยอย่างนี้ เวลาที่เหลืออีก 21 ชั่วโมงมันตกนรก จะมีชีวิตอยู่ไหวหรือ? เป็นแบบนี้ดีหรือ? ดังนั้น อาจารย์ยอมให้ประสบการณ์การนั่งสมาธิแบบพอไปได้ เวลานั้นเธออาจจะหลับไป ไม่เป็นไร พอตื่นขึ้นมาก็มีความสุข ก็ดีแล้ว!

ขอเพียงพวกเธอบำเพ็ญ นั่งสมาธิ พระเจ้าจะต้องรู้ และคุ้มครองพวกเธอ ใจที่ตั้งมั่นในธรรมสำคัญมาก พวกเราถ้าคิดอยากจะนั่งสมาธิจริง แต่เป็นเพราะพวกเราอ่อนแอไปหน่อย ปีนขึ้นไปไม่ไหว เมื่อถึงเวลา พระเจ้าก็จะดึงพวกเรา เพราะพระองค์ทราบดีว่า พวกเราบำเพ็ญ ดังนั้น พวกเราอย่าไปสนใจภูมิภพเป็นอย่างไร มีก็ดี ไม่มีก็ไม่เป็นไร พวกเราอยากจะมี ยิ่งไม่มี "ความอยาก" เป็นกิเลสอย่างหนึ่ง กิเลสเป็นของทางโลก เป็นระบบของสมอง มันไม่มีประโยชน์ในการบำเพ็ญของพวกเรา ดังนั้น พวกเธอทำใจให้สบาย ปล่อยวางก็ดีแล้ว

<<	สารบัญ	>>
ส่งหน้านี้ต่อให้เพื่อน ๆ