ระหว่างอาจารย์กับศิษย์

จิตวิญญาณถูกยกระดับให้สูงขึ้นภายใต้เสียงเพลง

แสงตะวันเดือน 3 ข่าวการประกวดเพลงการบำเพ็ญได้แพร่มาถึง ทางศูนย์ของเราได้จัดงานการแต่งเพลงและการร้องเพลงเป็นเวลา 20 วัน เมื่อทางศูนย์ได้จัดทำเป็นแผ่นซีดีและแจกให้กับทุกคน ได้รับการตอบสนองอย่างคึกคัก เพื่อนบำเพ็ญมากมายซาบซึ้งใจ ตื่นเต้น สั่นสะเทือนไปหมด! ทุกคนไม่คิดว่า เพื่อนบำเพ็ญของพวกเราสามารถแต่งเพลงได้ดีเลิศเช่นนี้

บทเพลงได้แสดงออกถึงในใจของเพื่อนบำเพ็ญ เหมือนกับลูกๆ ได้ตามพบแม่ ได้กลับบ้าน ศิษย์พี่หญิงจาง เปิดฟังที่บ้านทั้งวัน ตัวเองก็ร้องไปด้วยอย่างลืมตัว เมื่อมีคนมาเคาะประตูแรงๆ เธอยังไม่ได้ยินเสียงเลย ศิษย์พี่หญิงหวี่บอกว่า เมื่อฟังเพลงเหล่านี้เหมือนกับท่านอาจารย์ออกแรงผลัดดันพวกเรา เดินไปข้างหน้า เพื่อนบำเพ็ญต่างกล่าวว่า "ต่อไปพวกเรามีเพลงของตัวเองที่จะนำมาร้องแล้ว"

เสียงเพลงทำให้เพื่อนบำเพ็ญซาบซึ้ง และได้ทำให้คนในครอบครัวซาบซึ้งด้วย หลานสาววัย 4 ขวบของศิษย์พี่หญิงชราคนหนึ่งร้องทั้งวัน เธอคิดถึงคุณแม่ชิงไห่ บังคับให้คนแก่เปิดวีดีโอเทปคุณแม่ชิงไห่ให้ดู คุณแม่อายุ 84 ได้ยินลูกสาวซ้อมร้องเพลงอยู่ที่บ้าน แกฟังไปน้ำตาก็ไหลไปด้วย ในห้องซ้อมเพลง สามีชราวัย 70 ของศิษย์พี่หญิงนั่งอยู่ในมุมห้องแอบน้ำตาไหล ช่างถ่ายรูปไม่ยอมรับค่าจ้าง เขาบอกว่า การมาเข้าร่วมงานอย่างนี้ เป็นเกียรติเขามาก และคิดจะเรียนวิถีสะดวก ดูทุกคนทำงานกัน จึงไม่กล้าจะบอก ดังนั้นจึงอ่านคำสอนของท่านอาจารย์อยู่ที่บ้านก่อน สามีของศิษย์พี่หญิงคนหนึ่งปกติไม่ชอบการร้องเพลง แต่ครั้งนี้เมื่อนำบทเพลงกลับไป เขาก็ร้องตามไปด้วย และกล่าวว่า “คิดไม่ถึงว่าพวกเธอจะทำได้ยอดเยี่ยมอย่างนี้!”

ผู้ที่ได้เข้าร่วมงานด้วยตนเองในครั้งนี้ ต่างลืมไม่ลงตลอดชีวิตว่า ทุกครั้งที่ได้ยินเพลงเหล่านี้ ทำให้พวกเขากลับไปสู่สภาพที่ “ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นหนึ่งเดียวกัน” ศิษย์พี่ชายหญิงหลายคนต่างกล่าวว่า ความคิดในจินตนาการ พวกเขาได้มาจากเวลานั่งสมาธิ “รักแท้และสันติภาพ” เป็นบทเพลงที่ศิษย์พี่หญิงเมื่อได้รับมอบหมายก็นั่งสมาธิขอให้ท่านอาจารย์ให้พร ในสมองก็ได้ปรากฏตัวเองอ้าแขน 2 ข้างออก ยืนอยู่ระหว่างภูเขาและน้ำ เห็นดวงดาว ต้นหญ้า ลำธาร นกน้อย ดอกไม้ต่างๆ เป็นต้น และรู้สึกทุกสิ่งเป็นหนึ่งเดียวกันภายในความรักแท้ของพระเจ้า และอีกเพลงคือ “พาข้าพเจ้ากลับบ้าน” เป็นบทเพลงที่ศิษย์พี่หญิงเขียนในงานวันเกิดท่านอาจารย์ เธอคิดถึงอาจารย์มาก เหมือนกับคิดถึงคนรัก คิดอยากจะอยู่กับท่านอาจารย์ด้วยกัน กลางคืนตื่นขึ้นมาเขียน เขียนไปก็ร้องไห้ไปด้วย 3-5 นาทีก็เขียนเสร็จ

“ข้าพเจ้าจะกลับบ้าน” เป็นบทเพลงที่ศิษย์พี่หญิงหวาง หลังประทับจิตเดือนเมษายนปีที่ผ่านมาไม่นาน เขียนในงานฉลองวันเกิดท่านอาจารย์วันที่ 12 พฤษภาคม เขียนไปด้วยความซาบซึ้ง เขียนไปร้องไห้ไปด้วย เขียนตามคำเรียกร้องจากใจ ขณะเดียวกัน พิณหม่าโถวก็ดังอยู่ในสมองตลอดเวลา ตัวเธอเองแต่งทำนองไม่เป็น ร้องตามดนตรีที่อยู่ในสมอง “ท่านเป็นคนที่พวกเรารักที่สุด” เป็นบทเพลงที่ศิษย์พี่หญิงหลี่เขียนขึ้นขณะนั่งสมาธิ คิดถึงหลังประทับจิตไม่นาน ไปที่สวนสาธารณะเห็นเด็กและแม่พลาดจากกัน และหลังจากนั้นก็ได้มาพบกันอีก เลยคิดถึงตนเองได้มาพบกับท่านอาจารย์ เหมือนกับเด็กที่พลาดจากแม่ แล้วได้พบกับแม่อีก ศิษย์พี่ชายที่เข้าร่วมแต่งทำนองเพลง ในขณะนั่งสมาธิในสมองปรากฏโน๊ตเพลง เมื่อแต่งทำนองเพลงเสร็จ เขารู้สึกลอยตัวสูงขึ้น

การแต่งบทเพลงที่ทุกคนชอบนั้น แม้แต่ผู้แต่งเองก็คิดไม่ถึง ศิษย์พี่ชายอ่ายเมื่อได้รับเนื้อเพลง “รักแท้และสันติภาพ” อ่านไปก็ร้องไปด้วย คิดจะเขียนทำนองขึ้นมาทันที เขาไม่เคยทำโน๊ตเพลงมาก่อน เรื่องดนตรีเรียนรู้มาจากสมัยชั้นประถมเท่านั้น แต่สามารถเขียนทำนองออกมาเพียงคืนเดียว!

ประเทศจีนมีคำพังเพยว่า “บทกวีมาจากสวรรค์ คนเก่งจึงจะได้” ทุกคนต่างรู้สึกว่า การแต่งเพลงการบำเพ็ญในครั้งนี้ เหมือนท่านอาจารย์ได้สร้างดักฟ้าการบำเพ็ญให้กับพวกเรา อาศัยมือเพื่อนบำเพ็ญ ส่งเสียงขลุ่ยจากสวรรค์ไปสู่ทางโลก ส่งไปถึงผู้ที่ค้นหาสัจธรรมทุกคน ในสถานที่ดักฟ้าแห่งนี้ ให้พวกเราใช้ปัญญา แสดงความสามารถ เพื่อให้จิตวิญญาณยกระดับขึ้นภายใต้เสียงเพลง