ระหว่างอาจารย์กับศิษย์

มาคิดถึง: พระเจ้าด้วยใจกันเถิด

 

เขียนโดยฟันนี่ ยาง (ต้นฉบับเป็นภาษาจีน)

ก่อนประทับจิต บางครั้งก็ร้องไห้ เมื่อถูกเข้าใจผิด อยากพบพระเจ้าเพื่อร้องเรียน

หลังประทับจิต จะร้องไห้บ่อย อยากรีบกลับบ้านของพระเจ้า ไม่อยากเล่นละครทางโลกอีก

หลังประทับจิตมาระยะหนึ่ง ไม่ค่อยจะร้องไห้ เพราะโตขึ้นแล้ว ชินกับงานประจำทั่วไป ชีวิตประจำวันเหมือนพระ ตีระฆังทุกวัน

เวลาผ่านไป. แล้ววันหนึ่งความคิดถึงพระเจ้าที่เหมือนนอนหลับอยู่นั้น ไม่ถูกกระทบง่ายนัก น้ำตา 10 ปี เหมือนสายน้ำที่ไหลแรง ร้องไห้อย่างไม่มีเหตุผล คิดถึงเป็นคำอ้างอย่างเดียว

อยู่ต่อหน้าท่าน พวกเราเป็นบุตรของพระเจ้าตลอด พวกเราเฉลียวฉลาดและอิสระ แต่พวกเราไม่อยากจะเติบใหญ่ เพียงเพื่อจะชื่นชมท่าน

เมื่อเริ่มคัดเลือกเพลงการบำเพ็ญแล้ว ข้าพเจ้าเสียใจที่ตัวเองยังไม่สามารถพัฒนาถึงขั้นดนตรี แม้จะชอบดนตรี แต่ก็ได้แต่ชื่นชมเท่านั้น ยังไม่ถึงขั้นแต่ง แต่ท่านอาจารย์ก็ให้ข้าพเจ้าสมหวัง ให้โอกาสข้าพเจ้าเข้าร่วมการทำภาพเพลงทีหลัง

เมื่อได้รับบทเพลงที่แบ่งมาให้ ฟังทำนองที่ประกอบเนื้อร้อง ในใจนึกภาพออก แต่ไม่สามารถวาดได้ ดังนั้นจึงไปขอให้ศิษย์พี่หญิงที่เรียนวาดเขียนช่วย เนื่องจากเวลาจวนตัว เธอลางาน 1 วันจึงวาดเสร็จ คืนนั้นข้าพเจ้ารีบขับรถไปรับภาพมา เตรียมทำในวันรุ่งขึ้น ขากลับฟังจังหวะเพลงไป คิดถึงภาพวาด ฟังไปๆ ไม่คาดคิด น้ำตาไหลพราก ไหลเอาๆ จึงรู้ว่าตัวเองคิดถึงพระเจ้าได้ขนาดนี้!

สิ่งที่ควรจะพูดถึงคือ ข้าพเจ้าและศิษย์พี่หญิงที่วาดภาพร่วมมือกันทำเป็นพิเศษ เธอเอาความรู้สึกจากเพลงมาวาดเป็นภาพ ข้าพเจ้าไม่เข้าไปยุ่งเรื่องวาดภาพ เมื่อเธออธิบายถึงความหมายภาพแล้ว ข้าพเจ้าจึงเอาภาพวาดเธอมาถ่ายแยก ตัดต่อให้เป็นภาพเคลื่อนไหวได้ พวกเราไม่ค่อยได้วิเคราะห์กัน รักษาช่องว่างการสร้างไว้ เมื่อทำงานเสร็จ สิ่งที่ตอบแทนคือ รางวัลที่ไม่เคยได้มาก่อน มาคิดถึงพระเจ้าด้วยใจกันใหม่อีกครั้ง!

 

ส่งหน้านี้ให้เพื่อน ๆ